hbo-v student Michiel vertelt

Michiel Kieft (37) volgt op de afdeling Maag-darm-leverziekten (MDL/GE-chirurgie) de opleiding tot hbo-verpleegkundige. Hij is inmiddels bijna klaar met de opleiding, die hij volgt naast zijn werk als verpleegkundige. 

Michiel werkte in het verleden bij verschillende zorginstellingen en ziekenhuizen, waaronder ons ziekenhuis. Het Diakonessenhuis viel hem in positieve zin op. Toen corona uitbrak begon hij te twijfelen over zijn toenmalige baan en hij besloot op zoek te gaan naar iets nieuws, waarbij hij zich verder kon ontwikkelen. Toen de kans voorbijkwam om terug te keren naar zijn oude afdeling in het Diakonessenhuis hoefde hij geen twee keer na te denken.

Dat klopt inderdaad. Ik heb een tijdje via een detacheringsbureau als verpleegkundige gewerkt op de afdeling MDL van het Diakonessenhuis. Ik had het daar altijd naar m’n zin: leuke collega’s en een gezellige sfeer op de afdeling. Via dat bureau kwam ik ook weleens op plekken waar ik het niet zo leuk vond, dus deze afdeling viel positief op. Toen ik zag dat de vacature voor hbo verpleegkundige in opleiding bij het Diak open stond, hoopte ik al dat ik terug zou keren op deze afdeling. En gelukkig was dat zo!

Ook nu bevalt het werken en leren in het Diak me erg goed. Er zijn korte lijnen. Zowel tussen collega’s, als tussen patiënt en zorgverleners. In academische ziekenhuizen, waar ik ook heb gewerkt, is dat toch massaler. En daardoor ook anders. Ik vind juist dat patiëntencontact erg leuk. Het huiselijke en informele, zonder dat het ten koste gaat van de professionaliteit, dat trekt mij erg aan.

De dynamiek op de afdeling trekt mij erg aan. We werken met veel leuke collega’s samen en get werk is divers. Er komt van alles voorbij: patiënten die erg jong zijn, of juist heel oud. Soms ook spoedopnames vanuit de SEH. Geen dag is hetzelfde. Patiënten die in een bed het ziekenhuis binnenkomen en later te voet het ziekenhuis weer verlaten, dat vind ik mooi om te zien. Ik heb ook stage gelopen op andere afdelingen, waardoor ik weet dat deze afdeling het beste bij mij past.

Als onderdeel van de opleiding adviseert de school om minimaal één stage lopen op een andere afdeling. De Diakademie (het opleidingscentrum van het Diakonessenhuis) raadt echter aan om twee stages te lopen op verschillende afdelingen. Tijdens zo’n stage leer je hoe het is om op die afdelingen te werken. Daar komen ook andere behandelingen, ziektes en handelingen bij kijken.

Je komt niet altijd op een afdeling terecht waar je zelf veel affiniteit mee hebt. Dat kan soms lastig zijn. Maar het blijft natuurlijk een opleiding en geen vakantie, dus ook dan doe je je best om je stage goed af te sluiten. Uiteindelijk leer je er wel veel van.

Het ligt eraan wat voor dienst ik heb. Vandaag heb ik bijvoorbeeld een avonddienst.  Als ik begin, dan lees ik me eerst in, in de dossiers van mijn patiënten. Ik kijk dan wat er is gebeurd of wat er nog moet gebeuren en waarom deze patiënt er ligt. Daarna loop ik een rondje langs de patiënten en maak ik een praatje. Ik stel ik me voor, vertel wat ik kom doen en doe meteen een aantal controles.

Daarna is het net wat zich aandient. Je hebt een medicijnronde, je maakt mensen klaar voor de nacht, maar het kan ook zijn dat er SEH-opnames binnenkomen. Ik breng mensen naar de OK en soms mogen mensen weer naar huis. Soms moet je overleggen met artsen, controles uitvoeren, rapporteren, vooral als er complicaties optreden bij een patiënt.

Het patiëntencontact en de zorg iets persoonlijker maken. Dat vind ik het mooiste aan mijn werk. Ik zie de patiënt niet als nummer of als “die meneer op kamer 11”. Natuurlijk moet de patiënt daar wel voor open staat, maar voel je al vrij snel aan. Ik heb hele bijzondere patiënten mogen verplegen. Daar kom je pas achter als je met de persoon achter de ziekte praat. Helaas kan ik de ziekte niet direct wegnemen, maar ik kan de opname voor de patiënt wel zo prettig mogelijk maken. Laten zien dat je je best doet voor een patiënt en dat je zorg aansluit op hun behoefte, dat is voor mij waardevol. Door een grapje te maken of de patiënt persoonlijke vragen te stellen, en dus interesse te tonen. Dat zorgt ervoor dat de patiënt zich op z’n gemak voelt. Een patiënt komt ten slotte niet voor zijn plezier naar het ziekenhuis.

Het grootste verschil tussen de mbo- en hbo-verpleegkundige is het overstijgende denken. Qua handelingen verschilt het niet zoveel. Je bent in beide gevallen verpleegkundige. Maar het is wel goed om te leren hoe je met bepaalde situaties om kunt gaan. mbo is denk ik wat meer praktisch en patiëntgericht. De directe zorg zeg maar. Als HBO verpleegkundige leer je meer na te denken over bepaalde oplossingen voor problemen en waarom bepaalde beslissingen worden genomen.

Nu ik de opleiding bijna heb afgerond, begrijp ik vaker waarom een arts voor een bepaalde behandeling heeft gekozen of waarom hij iets op een bepaalde manier doet. Dat is voor mij persoonlijk echt een verrijking in mijn werk. En ondanks dat ik het niet verwacht had, leer ik ook veel op persoonlijk vlak. Dat vind ik heel leuk. Vroeger had ik bijvoorbeeld best snel een mening over hoe een bepaald beleid rondom een patiënt is opgesteld. En nu denk ik veel beter na over hoe is dit nou tot stand gekomen. Even dat stapje terug doen en de rust bewaren.

Het is wel veel werk met alle opdrachten. Een goede planning maken is dus belangrijk. Zeker in het begin is het even wennen, omdat je van een mbo studie afkomt en dit is natuurlijk een niveau hoger. Het is 2,5 jaar bikkelen en je moet er wel met volle focus voor gaan. Er wordt veel van je gevraagd, maar het levert je ook een hele hoop op.

Soms heb ik een stageopdracht, dan nog een toets en een dag school. Tja, dat is hard werken. Maar als je je gewoon goed inzet, dan moet het wel lukken.

Er zijn regelmatig terugkoppelmomenten vanuit de Diakademie. Daar kun je gebruik van maken als je dat nodig hebt. Bij mij liep alles eigenlijk heel goed, dus ik heb er nooit echt gebruik van gemaakt. Maar dat de optie er is, is natuurlijk fijn. Tijdens stages heb je een stagebegeleider. Die kan je altijd helpen. Maar: het is duaal, het is op hbo-niveau, dus je moet het echt zelf doen. Je wordt gezien en behandeld als een professional.

Er was op deze afdeling een zieke patiënt die regelmatig terug moest komen voor controle. Deze patiënt is inmiddels helaas overleden. Maar ik had die patiënt heel vaak verpleegd. Na het overlijden schreef de zus van deze patiënt mij een kaartje. Daarop bedankte ze mij persoonlijk voor de goede zorg voor deze patiënt. Dat gevoel van waardering is het mooiste dat er is.