Roparun - 25e editie van ons eigen team 19

Zou je jezelf eens kort willen voorstellen?

“Ik ben Mariska Starrenburg, 47 jaar en ik werk als coördinator bij het Flexbureau. Samen met Fred van Dijen doe ik al tien jaar de organisatie van ons eigen Roparunteam binnen het Diakonessenhuis. Elk jaar kijk ik weer welke rol ik kan vervullen tijdens de Roparun. Dat kan hardloper zijn, maar ook fietser of helpen op het basiskamp. Dit jaar ga ik voor de twaalfde keer mee en vervul ik de rol van hardloper!”

Welk bijzonder moment tijdens de Roparun staat je nog altijd bij?

“Een moment dat me nog altijd bijstaat is dat we een keer hebben vastgezeten in de lift van de Sint-Annatunnel in Antwerpen. Daar zaten we met veertig Roparunners voor meer dan een uur in een lift opgesloten. Het leverde uiteindelijk voor flink wat vertraging, maar goed we zijn er weer veilig uitgekomen!”

Wat heeft je ontroerd tijdens eerdere edities van de Roparun?

“Maurice Giezeman was een anesthesioloog in ons ziekenhuis en heeft ook een aantal jaar meegelopen in ons team. Nadat hij uit ons team was, werd hij zelf getroffen met kanker. Tijdens zijn ziekteperiode is hij altijd aan de finish komen staan met zijn vrouw om ons binnen te halen, totdat hij in maart 2019 kwam te overleden. Wij hebben dat jaar, ter nagedachtenis aan Maurice, een speciale banner gemaakt toen we over de finish kwamen. Zijn vrouw en dochter waren bij dat moment en dat was echt ontzettend bijzonder en emotioneel.“

Waar kijk je het meeste naar uit?

“Waar ik toch wel het meeste naar uit kijk dit jaar is de speciale 25e editie van ons team, team 19. Ik ben heel benieuwd wat voor mooi bedrag we gaan ophalen dit jaar. Maar ook kijk ik er na uit dat ik na acht jaar weer ga hardlopen. Ik ben super trots op het team hoe we het elk jaar weer neerzetten met z’n allen. We gaan er weer voor!”

Zouden jullie jezelf eens kort willen voorstellen?

“Ik ben Ilona, 29 jaar en ik ben oncologieverpleegkundige hier in het Diakonessenhuis. Ik doe dit jaar voor de zesde keer mee met de Roparun en ik doe dit jaar mee als loper. Ik ben Valerie, ook 29 jaar en ik werk hier als oncologie- en hematologieverpleegkundige. Ik ga nu voor de zevende keer met de Roparun en dit jaar ook weer als loper.”

Waar kijk je dit jaar het meeste naar uit?

Valerie: “Het is altijd een groot feest. Natuurlijk hebben we wel eens momenten waarbij je denkt ‘wat doe ik hier ik had ook in m’n bed kunnen liggen’, maar de sfeer onderling maakt het altijd weer ontzettend leuk.” Ilona: “En de croissantjes om 8 uur ’s ochtends met zonsopgang in Bertry, dat wordt wel weer een momentje!”

Wat maakt de Roparun speciaal voor jullie?

Valerie: “Dat is eigenlijk begonnen na het overlijden van onze vader. Hij is in 2015 aan een melanoom overleden. Het doel van de Roparun ‘leven toevoegen aan de dagen waar er geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven’ spreekt ons daarom heel erg aan.”

Wat is een bijzonder moment dat jullie hebben meegemaakt tijdens eerdere edities?

Ilona: “Het is echt een grote familie geworden.” Valerie: “We doen het echt als een team vanuit het Diakonessenhuis. Je leert zoveel collega’s binnen het ziekenhuis kennen. Van de OK tot P&O, je werkt normaal gesproken niet met elkaar samen maar dan ineens wel. En dat gaat tot nu toe ook altijd goed.”

Zou je jezelf eens kort willen voorstellen?

“Mijn naam is Michiel Kieft en ik word dit jaar 40 jaar. Ik werk hier in het Diakonessenhuis op de kinderafdeling. Voor mij wordt dit de eerste keer dat ik mee ga doen aan de Roparun en ik ga mee als loper.”

Waarom heb jij je aangemeld voor de Roparun?

“Recent las ik een boek over een man die aanspoort om je grenzen te verleggen, maar dat je daar voor wel een beetje uit je comfort zone moet stappen. Ik liet me altijd een beetje tegenhouden, maar na het lezen van dat boek was ik wel benieuwd naar wat ik allemaal kan. Daardoor ben ik persoonlijk steeds meer afstanden gaan rennen. Ik ben begonnen bij een halve marathon, toen 35 kilometer en recent een keer 50 kilometer hardgelopen. Toen kwam de Roparun op m’n pad. Dat is ook een evenement waar ik m’n grenzen zal gaan verleggen en uit m’n comfort zone moet gaan stappen. Dus ik dacht: dit gaan we gewoon doen!”

Wat maakt voor jou de Roparun zo speciaal?

“Ik werk nu twee jaar in het Diakonessenhuis en dat bevalt me erg goed. Om dan met collega’s van allerlei verschillende afdelingen aan zo’n groot evenement deel te nemen en dan ook nog eens geld op te halen voor mensen met de ziekte kanker, dat is gewoon super tof!”

Wat wordt voor jou de grootste uitdaging?

“Mijn grootste uitdaging zal denk ik zijn om te gaan doseren. Normaal ben ik gewend om te gaan beginnen met rennen en door te gaan totdat ik klaar ben, maar dit evenement strekt zich over meerdere dagen uit. Er moet een bepaald tempo worden aangehouden en dat moet je lang vol kunnen houden.”

Zou je jezelf eens kort willen voorstellen?

“Ik ben Fred van Dijen en ik werk al bijna 39 jaar in het Diakonessenhuis. Ik ben begonnen op de chirurgie en daarna richting de anesthesie. Daarna de opleiding gedaan tot Physician Assistant en ik mag mensen heerlijk laten slapen buiten de OK en poli draaien. Daarnaast ben ik betrokken in de organisatie van de Roparun. Ik doe nu voor het 21e jaar mee met de Roparun.”

Wat zijn bijzondere momenten tijdens eerdere edities die je nog altijd bijstaan?

“Bij de Roparun heb ik in die 21 jaar zoveel leuke dingen meegemaakt. Bijvoorbeeld een fietser die op de route een betonpaaltje mist, over de kop slaat en totaal ongeschonden weer opstaat. We hebben ook een aanhanger gehad met twee Dixi’s erop en de chauffeur neemt de bocht net iets te scherp, waardoor de hele aanhanger met Dixi’s over de kop sloeg. Op dat moment heel vervelend, maar later denk je daar toch altijd met een glimlach op terug.”

Wat heeft je het meest ontroerd tijdens eerdere edities?

“Wat me nog het meeste bijstaat is dat een van onze lopers zelf werd getroffen door darmkanker. Hij was anesthesioloog in het Diakonessenhuis en een loper binnen ons team. Vervolgens ga je mee in dat hele proces. Hij probeerde nog wel met ons team mee te gaan, maar je zag dan dat de ziekte steeds harder en harder toesloeg.”

Wat maakt Roparun dit jaar zo bijzonder?

“Dat is toch wel het 25 jaar jubileum, hoe mooi is dat! We doen al 25 jaar mee en dat is echt heel bijzonder. Als je kijkt naar al die teams die meegaan, dan zie je zoveel jaar zelden. De meeste teams doen een paar jaar mee, en dan krijgen ze het op een gegeven moment niet meer rond. Dus dit jaar is extra bijzonder.”

Zou je jezelf eens kort willen voorstellen?

“Mijn naam is Rita van der Graaf, ik ben 52 jaar oud en ik werk als doktersassistent in het team plastische chirurgie. Ik doe voor de tweede keer meer aan de Roparun. Vorig jaar ging ik mee in de catering en dit jaar doe ik mee als fietser.”

Hoe bereid jij je voor op de Roparun en waar ligt jouw grootste uitdaging?

“Hoe ik me voorbereid is veel sporten. Ik train momenteel met een personal trainer en ik ben fanatiek hardloopster. Met m’n personal trainer pak ik nu vooral het fietsen mee en daar train ik ook m’n beenspieren mee. M’n grootste uitdaging was het vinden van een goede fiets om al die kilometers mee te maken, maar ik heb een hele speciale fiets gevonden. Vorig jaar is namelijk onze collega en mijn lieve vriendin Anita Kwakman overleden aan kanker. Zij was een fanatiek fietser en had nog een hele mooie fiets thuis staan, en die mag ik meenemen tijdens de Roparun. Dus ze is er gedurende de Roparun ook een beetje bij!”

Welk bijzonder moment staat je nog altijd bij?

“Wat mij afgelopen jaar heel erg onroerende was de finish en daar het eerbetoon aan onze collega Indra. Haar familie stond bij de finish en we kregen allemaal een gerbera die we droegen en neerlegde op het spandoek als eerbetoon. Om dat moment samen met het team en haar familie mee te maken was ontzettend bijzonder. Bovendien ben ik een echte Feyenoord-fan en de finish was bij de Coolsingel, waar net daarvoor de huldiging van Feyenoord was geweest. Dus ik had daar ook wel echt een Feyenoord momentje.”

Waar kijk je het meeste naar uit?

“Ik kijk er dit jaar heel erg naar uit om boven Parijs te gaan vertrekken. Daarnaast was ik vorig jaar natuurlijk betrokken bij de catering, maar dit jaar zal ik als fietser ook ’s nachts nog meer uitgedaagd worden en fysieke inspanningen moeten leveren. Maar ik weet zeker dat dat ook helemaal goed gaat komen, want we zijn allemaal super gemotiveerd. Ook al zijn we doodmoe, we motiveren elkaar enorm en gaan er weer met volle energie voor!”