Leer Rana kennen

Rana werkte jarenlang met veel plezier als verpleegkundige bij het Diakonessenhuis. Eerst op de afdeling orthopedie-chirurgie, en later op de afdelingen kort verblijf en dagbehandeling. Het duurde niet lang voor ze er dingen bij ging doen. Rana: “Ik ben iemand die overal wel iets van vindt. Daarom ben ik bij onze Verpleegkundige Adviesraad (VAR) gegaan, waar ik kon meedenken over beleid.”

Toen Rana in de VAR zat en als verpleegkundige werkte, sloeg corona in. “Dat was wel een ding. Ik ben testen gaan afnemen bij onze collega’s en later ook gaan vaccineren. Toen ik werd gevraagd of ik dat ook wilde coördineren, heb ik daar ja op gezegd. Zo heb ik me weer op andere manieren ontwikkeld.”

“Ons ziekenhuis biedt heel veel mogelijkheden om beter te worden in wat je doet en om door te groeien.”

Rana vertelt hoe ze kansen kreeg en die met beide handen aangreep. “Ik ging ook in het bestuur van de VAR, en later in het bestuur van de Verpleegkundige Staf Diakonessenhuis. In de tussentijd deed ik het Nightingale-traject, een verpleegkundig leiderschapstraject dat wij intern aanbieden. En toen kwam de functie van teammanager voorbij. Daar heb ik op gesolliciteerd, en dat ben ik nu bijna twee jaar.”

Rana heeft net de hbo-master Bedrijfskundig zorgmanagement afgerond. “Ons ziekenhuis biedt heel veel mogelijkheden om beter te worden in wat je doet en om door te groeien. Toen ik teammanager werd, werd er dan ook gezegd: joh, ga er dan ook een opleiding bij doen. Ik was vrij om te kiezen wat voor opleiding ik wilde doen, uiteraard passend binnen werken in ons ziekenhuis. Toen ben ik met een collega deze master gaan doen. Heel gaaf.”

Hoewel Rana tegenwoordig teammanager is, zal ze in haar hart altijd verpleegkundige blijven. “Het verpleegkundig vak vind ik een van de mooiste vakken die er bestaan. Dus soms spring ik even bij. Ik kan dat niet helemaal loslaten, hoor! Het mooie aan mijn huidige functie is: ik blijf dicht bij de sfeer en de reuring van de werkvloer. En tegelijkertijd kan ik bedrijfskundig en strategisch bezig zijn.”

“Ik vind het ook fijn dat ik het team in positieve zin kan stimuleren. Mijn glas is altijd halfvol, en we doen het samen, voor de patiënt. Verder is geen enkele dag hetzelfde. Vandaag heb ik een huilende collega, morgen een collega die iets heel leuks deelt. En ik kan er voor allebei zijn.”

“Ik kan me ontplooien. Ik kan verder groeien. Wat heb je dan nog meer nodig?”

Waarom vindt Rana het zo fijn bij het Diakonessenhuis? “De sfeer is warm en de lijntjes zijn kort. Doordat het een kleine organisatie is, weet je elkaar goed te vinden. En ik woon in Bunnik tussen de locaties Utrecht en Zeist in. In Utrecht krijg je het stadse mee, en in Zeist is er een bepaalde rust. Die mengelmoes is heel prettig. En door alle kansen en mogelijkheden die ik gehad heb, weet ik: als ik iets wil, moet het ook lukken.”

Het is duidelijk dat Rana haar plek heeft gevonden. “Ik blijf hier tot aan mijn pensioen werken. Ik kan me ontplooien. Ik kan verder groeien. Wat heb je dan nog meer nodig? Waarom zou je ergens anders gaan werken? Ik hou van het Diakonessenhuis. En als je van een organisatie houdt, dan neem je ook de nukken een beetje makkelijker. Een tegenvaller kan ik goed omzetten in iets positiefs, omdat er altijd wel weer iets anders te behalen valt in ons ziekenhuis. Weet je, er ligt voor niemand een uitgestippelde route klaar. Die route moet je zelf maken. Want de mogelijkheden voor ontplooiing zijn er hier bij het Diakonessenhuis!”

“Ik hou van de sfeer van de werkvloer. Als teammanager blijf ik midden op de werkvloer staan, terwijl ik ook bedrijfskundig en strategisch bezig ben.”